اثر‌بخشی درمان‌ شناختی- رفتاری در کاهش نگرانی، اضطراب و حملۀ وحشت‌زدگی بیماران مبتلا به افتادگی دریچۀ میترال

مقدمه: افتادگی دریچه میترال یک سندرم قلبی است که با پیامدهای جسمی و روان شناختی قابل ملاحظه ای برای مبتلایان همراه است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری در کاهش نگرانی، اضطراب منتشر و حملۀ وحشت زدگی بیماران مبتلا افتادگی دریچه میترال انجام شد.روش بررسی: روش تحقیق شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. 16 نفر بیمار مبتلا به افتادگی دریچه میترال به تصادف در دو گروه آزمایش (8 نفر) و کنترل (8 نفر) قرار گرفتند. درمان شناختی رفتاری طی10 جلسه و هفته ای دو بار با تاکید بر بازسازی شناختی، اصلاح تحریفات شناختی و آموزش تکنیک های رفتاری برای گروه آزمایش به کار گرفته شد. برای آزمودنی ها مقیاس نگرانی های سلامت اسپات و دوش (hcq)، اضطراب منتشر(gad 7) و پرسشنامه وحشت زدگی آلبانی به صورت پیش آزمون، پس آزمون انجام شد. سپس داده ها با روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که نگرانی، اضطراب و حملات وحشت زدگی به طور معنی داری در گروه آزمایش کاهش یافته استنتیجه گیری: درمان شناختی رفتاری در کاهش نگرانی، اضطراب و وحشت زدگی بیماران مبتلا به افتادگی دریچه میترال دارای کارایی قابل ملاحظه ای است؛ بنابراین توصیه می شود برای مبتلایان به پرولاپس دریچه میترال در کنار دارودرمانی از درمان شناختی رفتاری به عنوان درمان مکمل استفاده شود.