اثر تمرینات پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین در مردان سالمند چاق

مقدمه: چاقی و اضافه وزن منجر به کاهش سطوح برخی هورمون‌های اشتهاآور مانند گرلین و ابستاتین می‌شود. مطالعات در باره اثر برنامه تمرینی بر گرلین و ابستاتین به ویژه در انسان‌ها، بسیار اندک و محدود است و از سویی مشخص شده است که تمرینات بدنی می‌تواند این اثر را برعکس کند. هدف از این پژوهش، بررسی اثر 6 ماه تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین مردان سالمند چاق است. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع نیمه تجربی است، تعداد20 مرد سالمند چاق از خانه سالمندان صالحین شهر اهواز انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (قد 28/165 سانتی‌متر، وزن 11/94 کیلوگرم، سن 64 سال) و گروه کنترل (قد 54/164 سانتی‌متر، وزن 8/86 کیلوگرم، سن 65 سال) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی برنامه تمرین درمانی پیلاتس (به مدت 6 ماه، هرهفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه) را دریافت کردند. در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند و تنها پیگیری شدند. متغیرهای وزن، درصد چربی و شاخص توده بدنی قبل و بعد تمرینات از هر دو گروه اندازه‌گیری شدند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، 48 ساعت قبل و بعد از تمرینات برای سنجش میزان پلاسمایی گرلین و ابستاتین گرفته شد. تمامی محاسبات آماری با نرم‌افزارspss نسخه 19 انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که مقادیر وزن، درصد چربی،bmi و whr متعاقب انجام 6 ماه تمرین پیلاتس به طور معنی‌داری کاهش یافت (05/0p≤)، مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین به طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0p≤) و همچنین همبستگی معنی‌داری بین مقادیر پلاسمایی گرلین با مقادیر پلاسمایی ابستاتین مشاهده شد(000/0 p=، 907/0r=).نتیجه‌گیری: 6 ماه تمرین پیلاتس وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی و whr را کاهش و مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین را افزایش می‌دهد و همچنین همبستگی معنی‌داری بین گرلین با ابستاتین وجود دارد.