بررسی اثر بخشی تزریق موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همراه و بدون آتل در درمان تنوسینویت دکورون

مقدمه: ابتلا به تنوسینویت دکورون در اثر فعالیت‌های تکراری و روزمره، سبب مراجعت زیاد به درمانگاه ارتوپدی و در نهایت افزایش هزینه‌های درمانی و اتلاف وقت بیماران می‌شود. این مطالعه مقاله به منظور مقایسه اثر بخشی تزریق موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همراه و بدون آتل در درمان تنوسینویت دکورون انجام شدروش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 72 بیمار مبتلا به تنوسینویت دکورون مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در سال 1389 انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند مداخله درمانی در گروه اول تزریق 1 میلی‌لیتر لیدوکائین 1 درصد،40 میلی گرم پردنیزولون همراه با آتل‌گیری بوده در گروه دوم درمان بدون آتل‌گیری(تزریق دارو) و پیگیری به مدت سه هفته برای 3 بار در هر گروه بود. اطلاعات با استفاده از ابزار دیداری v‏isual analogue scale جمع‌آوری شد داده‌ها با از نرم افزار spss ورژن 16 و آزمون‌های آماری توصیفی، دقیق فیشر، تی مستقل تحلیل شد. نتایج: روند تغییرات میانگین شدت درد بعد از سه هفته و سه دوره مجزا در دو گروه درمانی مختلف بیان نگر آن بود که کاهش میانگین شدت درد و فراوانی بهبودی در گروه درمان تزریقی موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همرا با اتل‌گیری نسبت به درمان موضعی تنها تفاوت معنی‌دار آماری داشت(05/p<). نتیجه‌گیری: تزریق موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همراه با تثبیت مفصل در درمان تنسینویت دارای پاسخ درمانی مناسب‌تر است.