اثربخشی برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر-کودک دارای کم‌توانی هوشی

مقدمه: کم‌توانی‌هوشی می‌تواند تمام جنبه‌های زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد و از سویی دیگر، اجرای برنامه‌های آموزشی والدگری نتایج موثری را به همراه دارد. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر-کودک دارای کم‌توانی‌هوشی است.روش‌بررسی: در این مطالعه، از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. 40 نفر از مادران دانش‌آموزان دارای کم‌توانی‌هوشی به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده از مدارس استثنایی شهرستان‌های تهران انتخاب شدند. مادران به‌طور تصادفی به دو گروه 20 نفری(گروه آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. گروه آزمایش در 10 جلسه آموزشی والدگری مثبت(هفته‌ای 2 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه) شرکت کردند، در حالی که به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزار پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی و مقیاس رابطه والد-کودک بود. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از در نرم‌افزار spss نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار‌گرفت. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از مقیاس‌های خودکارآمدی والدینی یا تعامل والد‌کودک به‌طور معنی‌دار با یکدیگر تفاوت دارند. همچنین، آموزش برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل والد‌کودک اثر مثبت و معنی‌داری دارد.نتیجه‌گیری: برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر با کودک دارای کم‌توانی‌هوشی موثر است. با توجه به این که تقویت مهارت‌های والدگری منجر به افزایش خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر با کودک می‌شود، برنامه‌ریزی جهت آموزش برنامه والدگری مثبت به مادران کودکان دارای کم‌توانی‌هوشی اهمیت ویژه‌ای دارد.