مقایسه سه روش هپارینه کردن ست همودیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز دربیماران تحت درمان با همودیالیز 1392

مقدمه: امروزه جهت ضدانعقادسازی ست همودیالیز از هپارین به روش‌های مختلف استفاده می‌شود. هرکدام از این روش‌ها با عوارض جانبی مثل تشکیل لخته و کاهش کفایت، در میزان مرگ و میر تاثیر می‌گذارند. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر 3 روش هپارینه کردن ست دیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 25 بیمار همودیالیزی با ptt نرمال به طور تصادفی تحت 3 روش هپارینه شدند. در روش اول ست دیالیز پس از پرایم با u5000 هپارین , در دو نوبت با 200 سی‌سی نرمال سالین شستشو شد. در روش دومu 2000 به طور بلوس و u/h1000 نیز تا ابتدای ساعت چهارم انفوزیون شد. در روش سوم u2500 ابتدا و u2500 دو ساعت بعد تزریق شد. ارزیابی لخته با مشاهده صافی و بررسی کفایت دیالیز با فرمول‌های urr، kt/v صورت گرفت. داده‌ها با نرم‌افزار spss و آزمون‌های ویلکاکسان و مک نمار تحلیل گردید.نتایج: میزان بروز لخته در روش اول به طور معنی‌داری بیش از روش دوم و سوم (0p=) و در روش سوم به طور معنی‌داری بیش از روش دوم بود(0p=). میزان ptt در محدوده استاندارد، در روش اول به طور معنی‌داری بیش از روش دوم بود (0p=). کفایت دیالیز در روش دوم به طور معنی‌داری بیشتر از روش اول بود (002/0p=). نتیجه‌گیری: روش دوم هپارینیزاسیون ست همودیالیز، با احتمال تشکیل لخته کمتری همراه است و با توجه به کفایت مطلوب‌تر دیالیز در این روش، به عنوان ایمن‌ترین روش توصیه می‌شود.