اجرای دورکاری در ستاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و ارایه الگوی مناسب

مقدمه: دورکاری شکلی از روش‌های انجام شغل است که در این روش، انجام کارها از راه دور و با استفاده از ابزارهای ارتباط از راه دور و به شکل انعطاف‌پذیر از نظر زمان و مکان انجام می‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی اجمالی جوانب مثبت و منفی اجرای دورکاری در سازمان‌ها انجام شده و در نهایت مدلی برای اجرای دورکاری در ستاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ارایه می‌دهد.روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی ـ تحلیلی می‌باشد و متغیرهای آن از نوع کیفی هستند. با توجه به اینکه طی ارزیابی انجام شده در این پژوهش هیچ کدام از مشاغل ستاد وزارت بهداشت به صورت صد درصد قابل دورکاری نبودند، فرمی برای گردآوری اطلاعات طراحی گردید تا کارکنان متقاضی دورکاری آن را تکمیل و پس از طی مراحل ارزیابی و گذر از فیلترهای مورد نیاز، دورکاری آنها در کارگروه مربوطه بررسی و تایید یا رد گردد.نتایج: طبق ارزیابی شرح وظایف رشته‌های شغلی و پست‌های سازمانی مشاغل تحت پوشش وزارت بهداشت مشخص گردید از حدود 250 رشته شغلی موجود در ستاد وزارت بهداشت، تنها 78 رشته شغلی و برخی از پستهای سازمانی این رشته‌های شغلی البته به شرط محقق شدن شرایط لازم و بازبینی شرح وظایف آنها، قابلیت دورکار شدن را دارا می‌باشند. به علاوه نتایج پایلوت مشاغل اداره کل منابع انسانی نشان داد از مجموع 46 شغل این حوزه تنها 22 درصد قابلیت انجام از طریق دورکاری را دارند. پس از ابلاغ دورکاری در ستاد وزارت بهداشت با توجه به ویژگی‌های مشاغل کارکنان متقاضی دورکاری، در یک دوره 2 ماهه حدود 3 درصد کارکنان ستاد مرکزی درخواست دورکاری نمودند که از این بین 27 درصد آنها مرد و مابقی زن بوده‌اند. نتیجه‌گیری: اجرای دورکاری می‌تواند منجر به افزایش بهره‌وری، افزایش کیفیت زندگی کاری، کاهش هزینه‌ها و حجم رفت و آمد کارکنان گردد، اما برای اجرای موثر آن می‌بایست در ابتدا مشاغل مورد بازنگری قرار گیرند و سپس بستر لازم از بعد فنی و ایجاد انگیزه در نیروی انسانی برای آن فراهم گردد در غیر این صورت ممکن است باعث بی‌نظمی در انجام امور شود.