تاثیر تمرینات تداومی هوازی و تناوبی با شدت بالا بر رزیستین و مقاومت به انسولین در رت‌های دیابتی نوع دو

​مقدمه: بافت چربی پپتیدهایی را ترشح می کند که در فرایندهای مختلف نقش دارند. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تداومی هوازی و تناوبی با شدت بالا بر سطوح رزیستین، انسولین و مقاومت به انسولین در رت های نر ویستار دیابتی نوع2 بود.روش بررسی: ابتدا 24 رت نژاد ویستار به دیابت نوع دو مبتلا شدند. در مرحله بعد، پس از آشناسازی با فضای تمرین، رت ها به صورت تصادفی به سه گروه مساوی 6 تایی کنترل، تداومی (20 دقیقه، 60 درصد سرعت بیشینه) و تناوبی شدید (2 دقیقه فعالیت با 80 % سرعت بیشینه، 2 دقیقه ریکاوری با 30% سرعت بیشینه) تقسیم شدند و به مدت هشت هفته و به صورت پنج روز در هفته تمرین داده شدند. بیان ژن رزیسیتن در بافت چربی احشایی و سطح پلاسمایی انسولین و گلوکز قبل و بعد از هشت هفته اندازه گیری شد. از آنوای یک راهه در سطح معناداری کمتر از 0.05 برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد.نتایج: تفاوت میانگین های قبل و بعد از دوره تمرین صرف نظر از نوع آن در همه فاکتورها از نظر آماری معنی دار بود (0.05>p). تمرینات تناوبی منجر به تغییرات معنی دار در همه فاکتورهای غیر از بیان ژنی رزیستین شد (0.05>p). بین تغییرات مقاومت به انسولین و بیان ژن رزیستین ارتباط معنی داری وجود داشت (0.63=r).نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد تمرین ورزشی عامل موثری بر مقاومت به انسولین و فاکتورهای مرتبط در دیابت می باشد و رزیسین نیز بر این فرایند موثر می باشد ولی به نظر می رسد داشتن تمرین منظم ورزشی عامل مهمتری از نوع آن برای تاثیرگذاری بر بیان رزیستین باشد.