مقایسۀ 6 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی به همراه غذای استاندارد بر بیان ژن دسنوترین و fndc5بعد از یک دوره مصرف غذای پرچرب در دو بافت چربی زیرپوستی و عضلۀ چهار سر رت‌های نر چاق

مقدمه چاقی اختلال سیستمیکی است که تنظیم پروتئین های موثر در متابولیسم چربی را مختل می کند و به مقاومت به انسولین و دیابت منجر می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسۀ 6 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی به همراه غذای استاندارد بر بیان ژن دسنوترین و (fibronectin type iii domain containing protein5) fndc در دو بافت چربی زیرپوستی و عضلۀ چهار سر رت های نر چاق بود.روش بررسی: نوع پژوهش توسعه ای و روش آن تجربی بود.40 رت نژاد ویستار بعد از 12هفته غذای پرچرب (n=30) و غذای استاندارد (n=10) جهت اطمینان از چاقی با هم مقایسه شدند. سپس 30 رت چاق تصادفی ساده به 3 گروه تقسیم شدند: کنترل (n=10)، تمرین تداومی (n=10) و تمرین تناوبی خیلی شدید (n=10). تمرین تدوامی و تناوبی خیلی شدید 6 هفته و هر هفته 6 جلسه انجام شد. میزان بیان ژن دسنوترین و fndc5 در بافت چربی زیرپوستی و عضلۀ چهار سر به روش real time-pcrسنجیده شد. برای مقایسۀ تغییرات بین گروهی از آزمونone-way anova و آزمون تعقیبی توکی و برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار 16spss و اکسل 2007 استفاده شد.نتایج: پژوهش نشان داد بیان ژن دسنوترین بافت چربی زیر پوستی بین گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی خیلی شدید تفاوت معناداری داشت (p=0/011)، ولی بیان ژن دسنوترین (p=0/275) و fndc5 (p=0.981) بافت عضله چهار سر بین دو گروه معنادار نبود.نتیجه گیری: به نظر می رسد برای افراد چاق و برای مقابله با آثار مخربی که چاقی بر پروتئین های دسنوترین و fndc5 دارد، تمرین تداومی کارآمدتر است. ولی برای کاهش وزن، تمرین تناوبی خیلی شدید روش بهتری است.