بررسی نقش شدت تمرین ورزشی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه: هدف این پژوهش مقایسه اثر تمرینات تناوبی خیلی شدید و تداومی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو بود.روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است و از نظر جمع آوری اطلاعات، کمی و کاربردی است. در این مطالعه، تعداد 39 مرد و زن (سالمند دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی خیلی شدید (high)، تمرین تداومی با شدت متوسط (cont) و گروه کنترل (ctl) تقسیم شدند. مداخله تمرینی سه جلسه در هفته و به مدت 10 هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. تمرین hiit شامل 6 تناوب و هر تناوب 4 دقیقه با شدت 90-85 درصد حداکثر ضربان قلب (hrmax) و 3 دقیقه با شدت 50-45 درصد hrmax بود. برنامه تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد hrmax بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، خون گیری انجام شد و سطوح اپلین پلاسما، شاخص های بیوشیمیایی لیپیدی، گلوکز، هموگلوبین گلیکولیزه و انسولین پلاسما اندازه گیری شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار spss ورژن 16 برای آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی انجام شد.نتایج: آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی کاهش معنادار مقاومت به انسولین در دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل نشان داد (0.019 =p). میزان سطوح پلاسمایی اپلین در گروه high در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (0.022= p). آمادگی قلبی تنفسی (vo2peak) در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت (0.008=p). به دنبال 10 هفته تمرین ورزشی سطوح پلاسمایی hdl در گروه های تمرینی افزایش معناداری داشت (0.022 p =) و در مقابل سطوح پلاسمایی ldl کاهش معنا داری داشت (0.046= p). با وجود این، اختلاف معناداری بین گروه های تمرینی وجود نداشت.نتیجه گیری: احتمالا تمربن های تناوبی خیلی شدید بر بهبود و تنظیم ترشح اپلین و سایر شاخص های گلیسمی در مقایسه با پروتکل های تمرین تداومی در سالمندان دیابتی نوع 2 تاثیر بارزتری داشته باشد