بررسی فاصله زمانی و عوامل همراه در خدمت‌رسانی اورژانس 115 استان گیلان (1392-1390)

مقدمه: همواره وقوع بلایای طبیعی به‌عنوان سدی در راه گسترش اقتصادی، اجتماعی و عمرانی کشورها و دیرکرد اقدام درمانی به آسیب‌دیدگان بوده و این قبیل پیشامدها یکی از مهمترین علل آسیب‌ هستند. و زمان رسیدن بر بالین بیمار عامل مهمی در ارزیابی کارکرد اورژانس پیش‌بیمارستانی استهدف: بررسی فاصله زمانی و عوامل همراه در خدمت‌رسانی اورژانس مواد و روش‌ها: این پژوهش case series و مقطعی به بررسی 141 مورد پیشامدهای زمستانی امداد‌رسانی شده توسط اورژانس 115 استان گیلان در سال‌های 1392-1390 پرداخته است. متغیرهای پژوهش، میانگین زمان رسیدن آمبولانس بر بالین بیمار و عوامل همراه آن که عبارتست از: جنس، سن، نوع حادثه، وضع مصدوم، نام پایگاه، ماه وقوع پیشامد. داده‌ها پس از جمع‌آوری توسط نرم‌افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: 94 مورد (7/66%) مرد و اکثر افراد (3/21%) در گروه سنی 30-39 سالگی بودند. بیشترین پیشامدهای زمستانی مسمومیت با گاز منوکسیدکربن با 79 مورد (56 %) بوده است و به علت بارش برف سنگین در سال‌های 90 و 92 پیشامدهای دیگری نیز رخ داده که شایع‌ترین آن تروما به کمر بود: در مردان 11 مورد (7/11%) و در زنان 4 مورد (5/8%). میانگین زمان رسیدن آمبولانس بر بالین بیماران در پیشامدهای جاده‌ای 8 دقیقه و در پیشامدهای شهری 6 دقیقه بوده است. در مجموع، 114 مورد (8/80 %) بستری، 5 مورد (5/3 %) سرپایی درمان شده و 22 مورد (6/15 %) نیز فوت کرده بودند. بیشترین ماه وقوع پیشامدهای زمستانه در ماه بهمن با 91 مورد (5/64 %) بوده‌است. نتیجه‌گیری: میانگین رسیدن آمبولانس گیلان به محل حادثه در جاده‌های شهری و خارج شهری در مقایسه به استاندارد آن رضایت بخش است.