تبیین انگیزش درمان بر اساس خود کنترلی شناختی و دلسوزی به خود در افراد وابسته به مواد

مقدمه: انگیزش درمان با تاثیر بر جستجو، تکمیل و پذیرش آن و تغییر بلندمدت در رفتار، عنصری کلیدی در درمان و بهبود اختلال مصرف مواد است. هدف: تعیین نقش خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‌بینی انگیزش درمان افراد وابسته به مواد مواد و روش‌ها: این پژوهش به شیوه مقطعی اجرا شد. همه افراد دارای وابستگی به مواد که در نیمه اول سال 1392 به مراکز ترک اعتیاد شهر شیراز مراجعه کرده و تحت درمان بودند جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. 150 نفر از این افراد به شیوه نمونه‌گیری تصادفی چند‌مرحله‌ای انتخاب شده و بعد از مصاحبه بالینی به پرسش‌نامه‌های خودکنترلی شناختی، دلسوزی به خود و انگیزش درمان پاسخ دادند. داده‌ها نیز با استفاده از آزمون‌های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند‌گانه و چند‌متغیره تحلیل شد. نتایج: انگیزش درمان به‌طور منفی با خود‌کنترلی شناختی(41/0-=r؛001/0 > p) و به‌طور مثبت با مولفه‌های مهربانی به خود(37/0=r؛001/0 > p)، خودداوری (32/0=r؛001/0 > p)، وجه مشترک انسانی(33/0=r؛001/0 > p)، انزوا(32/0=r؛001/0 > p)، ذهن‌آگاهی(40/0=r؛001/0 > p) و همدردی بیش از حد(36/0=r؛001/0 > p) ارتباط داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 30 درصد واریانس انگیزش درمان، 30 درصد واریانس بازشناسی مشکل، 28‌درصد واریانس دوسوگرایی و 24 درصد واریانس گام‌برداری به وسیله دلسوزی به خود و خود‌کنترلی شناختی تبیین می‌شد. بحث و نتیجه‌گیری: خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‌بینی انگیزش درمان و آمادگی برای تغییر افراد وابسته به مواد نقش دارد.