مقایسه نتایج بالینی روش‌های درمانی گچ‌گیری و بانداژ در بیماران مبتلا به پیچ‌خوردگی مچ پا: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی‌شده

زمینه: اقدامات درمانی برای پیچ خوردگی مچ پا شامل توصیه های مراقبتی، درمان علامتی، بی حرکتی مفصل با استفاده از بانداژ و گچ و جراحی ترمیمی است. هدف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر درمانی بانداژ و گچ گیری در درمان پیچ خوردگی مچ پاست. روش ها این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده بود که بر روی 78 نفر از بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان پورسینا با پیچ خوردگی مچ پا انجام شده است. در این پژوهش بیمارانی که با تشخیص پیچ خوردگی مچ پا به اقدام درمانی نیاز داشتند وارد مطالعه شدند. بیمارانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند به 2 گروه a (گچ گیری) و b (بانداژ) به روش تصادفی ساده تقسیم شدند و بعد از 3، 6 و 12 هفته پس از شروع درمان از نظر میزان درد بررسی شدند. یافته ها نتایج نشان داد میزان درد براساس مقیاس دیداری اندازه گیری شدت درد بعد از 3 هفته و بعد از 6 هفته در گروه بانداژ میانگین کمتری نسبت به گروه گچ گیری دارد و این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار است (p<0.001). معیار مچ پا بعد از 3، 6 و 12 هفته در 2 گروه مورد مطالعه میانگین یکسانی داشت. مدت زمان محدودیت فعالیت در گروه گچ گیری نسبت به گروه بانداژ به صورت معناداری کمتر بود. نتایج درمان از جهت بهبودی کامل، زمان بازگشت به کار و فعالیت و میزان درد ارزیابی شد. نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد که درمان به روش گچ گیری موجب کاهش روزهای محدودیت فعالیت و برگشت سریع تر بیماران به کار و فعالیت روزانه می شود. با این حال، گچ گیری محدودیت هایی نظیر هزینه بیشتر و همچنین محدود شدن حرکات اندام ها دارد. جهت نتیجه منطقی به مطالعات بیشتر با در نظر گرفتن همه جوانب در به کارگیری روش های بانداژ و گچ گیری در پیچ خوردگی مچ پا نیاز است.

comparison of the clinical outcomes of plastering and bandage treatment methods in patients with ankle sprains: a randomized clinical trial study

background: treatment measures for ankle sprains include care recommendations, symptomatic therapy, joint immobilization using bandages and plasters, and reconstructive surgery. objective: the purpose of this study is to compare the therapeutic effect of bandages and plastering in the treatment of ankle sprain. methods: this study was a randomized clinical trial that was conducted on 78 patients who were referred to the poursina hospital emergency room with ankle sprains. patients who needed treatment after being diagnosed with ankle sprain were included in the study. the patients who met the inclusion criteria were divided into two groups a (plaster) and b (bandage) by a simple random method, and 3, 6, and 12 weeks after the start of the treatment, they were examined for the level of pain. results: the results showed that the amount of pain based on the visual analogue scale (vas) after three and six weeks in the bandage group was lower than in the plaster group and this difference was statistically significant (p<0.001). ankle-hindfoot scale (ahs) after 3, 6, and 12 weeks had the same average in the two studied groups. the duration of activity restriction in the plaster group was significantly lower than in the bandage group. the treatment results were evaluated in terms of complete recovery, time to return to work and activity, and pain level. conclusion: plastering treatment reduces the days of activity limitation and patients return to work and daily activities faster. however, plastering has limitations, such as more cost and limiting the movements of the limbs. for a logical conclusion, there is a need for more studies considering all aspects of applying bandage and plastering methods in ankle sprain.