نقش سیستم سروتونرژیک در رفتار شبه اضطرابی موش صحرایی نر با استرس بی‌حرکتی

مقدمه: اختلال اضطراب از مشکلات عمده بشری است که بیشتر از نبودن تعادل در فعالیت سیستم های، مونوآمینرژیک مغز نشات می گیرد. شواهد بالینی نشان دهنده ی احتمال اختلال نورون های سروتونرژیک در پاتوفیزیولوژی اضطراب است، بنابراین، در این مطالعه از داروهای فلوکستین و سیپروهپتادین به عنوان تغییر دهنده های مقادیر سروتونین در مغز برای ارزیابی نقش سیستم سروتونرژیک در بروز یا تعدیل اختلال شبه اضطرابی استفاده شد.هدف: نقش سیستم سروتونرژیک در تغییر رفتار شبه اضطرابی و تغییر متابولیک هورمون های تیروئیدی در موش صحرایی نر با استرس بی حرکتی .مواد و روش ها: 30 راس موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 20 ±180 گرم به طور تصادفی به 5 گروه 6 تایی تقسیم شدند. القای استرس بی حرکتی در موش ها با کمک محدودکننده ی پلی اتیلنی و بررسی اثر ضداضطرابی داروها در گروه های تحت تیمار با تست ماز بعلاوه ای شکل مرتفع انجام شد. در این مطالعه داروی فلوکستین با غلظت mg/kg 20 و داروی سیپروهپتادین با غلظت mg/kg 4 به صورت داخل صفاقی به حیوانات تجویز شد. در پایان دوره ی تیمار اثر داروها بر رفتار اضطرابی ناشی از القای استرس بی حرکتی و میزان سرمی هورمون های تیروئیدی با استفاده از کیت الایزا سنجیده شد. برای واکاوی داده ها از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 0/05≥p استفاده شد.نتایج: درصد زمان سپری شدن در بازوی باز در گروه تحت استرس به طور معنی دار در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت(0/001>p). از سویی تجویز فلوکستین یا سیپروهپتادین به حیوانات تحت استرس بی حرکتی منجر به کاهش این شاخص در مقایسه با گروه کنترل شد(0/001>p). همچنین استرس بی حرکتی غلظت سرمی t3 و t4 را در جانوران تحت استرس در مقایسه با جانوران کنترل افزایش داد(0/001>p) درحالی که تجویز داروهای نامبرده این شاخص ها را تا حدودی به اندازه گروه کنترل بازگرداند.نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده ی اثر بهبود بخش سیستم سروتونرژیک در کنترل رفتار شبه اضطرابی و ترشح هورمون های تیروئیدی بود