مقایسه اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در رت های دیابتی

زمینه: هورمون های مرتبط با چاقی لپتین و آدیپونکتین به طور مستقل و مخالف هم با مقاومت به انسولین در ارتباط هستند. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در رت های دیابتی انجام شد.مواد و روش ها: از میان 50 سر موش صحرایی نژاد ویستار، 10 سر به عنوان گروه سالم و باقی حیوانات از طریق تزریق استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. رت های دیابتی به چهار گروه تقسیم شدند: شاهد، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی و تمرین ترکیبی. برنامه تمرین مقاومتی شامل 10 هفته بالا رفتن از نردبان بود (5 روز در هفته، 3 نوبت، 4 تکراری)، در حالی که تمرین استقامتی برای 10 هفته (5 نوبت در هفته دویدن روی تردمیل) انجام شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی را انجام می دادند. نمونه های خونی برای ارزیابی سطوح لپتین، آدیپونکتین و مقاومت به انسولین گرفته شد. یافته ها: تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی به طور معنی داری موجب کاهش مقاومت به انسولین و گلوکز شد (p<0/05)، اگرچه تمرین ترکیبی اثر بیش تری در کاهش مقاومت به انسولین داشت (p<0/05). در سطوح لپتین بین گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت (p>0/05). سطح آدیپونکتین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در تمام گروه های تمرینی به طور معنی دار افزایش یافت (p<0/05). نتیجه گیری: تمرین ورزشی به طوری که در این مطالعه تعریف شده منجر به بهبود نسبت آدیپونکتین به لپتین می شود و تمرین ترکیبی اثر بیش تری بر کاهش شاخص مقاومت به انسولین در رت های دیابتی دارد.