حذف ترکیب‌های نفتی سبک از منابع آبی با نانوکامپوزیت پلی‌پروپیلن و دی‌اکسید تیتانیوم

زمینه: ترکیب‌های نفتی از مهم‌ترین آلاینده‌های تهدیدکننده سلامت انسان و آبزیان هستند. کاربرد جاذب‌ها، به عنوان یکی از روش‌های جلوگیری از انتشار ترکیب‌های نفتی در آب، همواره با محدودیت‌هایی همراه بوده است. هدف: مطالعه به منظور تعیین قابلیت نانوکامپوزیت پلی‌پروپیلن و دی‌اکسید ‌تیتانیوم در جذب ترکیب‌های نفتی سبک از آب انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 94-1393 در دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. الیاف پلی‌پروپیلن با طول یک سانتی‌متر و قطر 330 میکرومتر، با روش حرارت مرطوب فعال‌سازی شدند. جهت هم‌گذاری نانوکامپوزیت از نانوذرات دی‌اکسید‌ تیتانیوم با قطر میانگین 20 نانومتر در مجاورت امواج مافوق‌ صوت با بسامد 26 کیلوهرتز و توان 100 وات در دمای 40 درجه سیلسیوس استفاده شد. ریخت‌شناسی نانوکامپوزیت با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی (fesem) بررسی شد. قابلیت نانوکامپوزیت در جذب گازوییل و بنزین (به عنوان نماینده ترکیب های نفتی سبک) در زمان‌های مختلف در توری‌های پلی‌آمیدی با قطر روزنه 250 نانومتر بررسی شد. یافته‎ها: تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی نشان‌دهنده توزیع یکنواخت نانوذرات دی‌اکسید‌ تیتانیوم روی الیاف بود. بیش-ترین قابلیت جذب گازوییل و بنزین توسط نانوکامپوزیت پلی‌پروپیلن و دی‌اکسید ‌تیتانیوم در زمان تماس 30 دقیقه بود. میانگین میزان جذب دو آلاینده گازوییل و بنزین به ترتیب 13/0±01/7 و 10/0±49/6 گرم به ازای هر گرم وزن جاذب بود. میزان جذب ترکیب های نفتی توسط نانوکامپوزیت 27/3 برابر بیش‌تر از الیاف فعال سازی نشده بود.نتیجه‎گیری: با توجه به یافته‌ها، نانوکامپوزیت هم‌گذاری شده در مقایسه با نمونه‌های تجاری وارداتی عملکرد مطلوبی داشت. به نظر می رسد نتایج این مطالعه می‌تواند به عنوان الگویی کاربردی برای ساخت جاذب‌های مصنوعی مقابله کننده با انتشار ترکیب‌های نفتی در منابع آب استفاده شود.