عوامل پیش بینی کننده سلامت عمومی مبتنی بر رضایت شغلی کارکنان

چکیدهمقدمه: نیروی انسانی ارایه کننده خدمات بهداشتی و درمانی سهم بسزایی در سلامت جامعه دارد، از این رو حفظ و ارتقا سلامت آنان می تواند نقش کمک کننده ای در سلامت جامعه داشته باشد. یکی از جنبه های تاثیر گذار بر سلامتی این افراد شغل و رضایت شغلی آنان می باشد.هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده سلامت عمومی مبتنی بر رضایت شغلی کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی طراحی گردیده است.روش کار: این پژوهش، مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است که در سال 92-1391 انجام گرفته است. در این مطالعه از روش سرشماری برای نمونه گیری استفاده گردید. 252 نفر از کارکنان مراکز بهداشتی در این مطالعه شرکت کردند و ابزار گردآوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه رضایت شغلی (job description index)و سلامت عمومی (general health questionnaire) به همراه پرسشنامه ویژگیهای دموگرافیک بود که پس از بررسی روایی و پایایی بکار گرفته شد. داده ها با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی(من ویتنی و کروسکال والیس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته ها نشان داد تنها 6/47 درصد کارکنان از سلامت عمومی مطلوب برخوردار بودند. حدود 16/63 درصد از کارکنان از شغل خود راضی بودند و بیشترین میزان رضایت در حیطه همکار (83/76%) و کمترین میزان رضایت در حیطه حقوق و مزایا 5/41 درصد بود. نتایج حاکی از آن بود که از میان حیطه های مورد مطالعه، تنها حیطه های مرتبط و پیش بینی کننده سلامت عمومی، حیطه همکار (049/0 > p) و شرایط محیط کار(043/0 > p) می باشند، به طوریکه با افزایش میزان رضایت از همکار و همچنین شرایط محیط کار شانس سلامت عمومی افزایش می یابد. از میان ویژگیهای دموگرافیک، میزان تحصیلات (043/0 > (p و داشتن پست مدیریتی(035/0 > p) به عنوان پیش بینی کننده سلامت عمومی شناخته شدند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت، ارتباط بین کار و سلامتی یک رابطه دو جانبه است که در جهت بهبود هر دو مقوله برنامه ریزی و مداخلات مناسب لازم می باشد. انجام این امر منجر به افزایش رضایت از شغل و سلامت جسمی و روانی کارکنان می گردد.