ارتباط خودکارآمدی با خود مراقبتی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک

مقدمه: دیابت نوع یک، یکی از شایعترین بیماریهای مزمن کودکان است. کنترل متابولیک و پیروی از رژیمهای درمانی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1، نسبت به کودکان قبل از مرحله ی نوجوانی ضعیف تر است. عدم پیگیری رژیمهای درمانی موجب بروز عوارض کوتاه مدت و بلندمدت در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1 می شود. لذا این بیماری مستلزم رفتارهای خودمراقبتی در تمام طول عمراست. به نظر می رسد یکی از مهمترین عوامل موثر بر خودمراقبتی، خودکارآمدی باشد.هدف: مطالعه حاضر، با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی با خودمراقبتی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک انجام گرفته است.روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد که از دی تا اسفند 1390 به مدت سه ماه انجام شد. جامعه پژوهش را کلیه ی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان کودکان شهر رشت که حدود 50 نفرمی باشند تشکیل داده است. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و با استفاده از پرسشنامه سه قسمتی: اطلاعات دموگرافیک، خودکارآمدی و خودمراقبتی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک انجام گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی( ضریب همبستگی پیرسون، واریانس یک طرفه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین نمره خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش 79/11±91/32 و میانگین نمره خودمراقبتی آنها 88/15 ±86/131 بود. در این پژوهش ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی مثبت معنی دار را بین نمرات خودکارآمدی با خودمراقبتی، نشان داده است (0001/0p < ). بحث و نتیجه گیری: در این پژوهش مشاهده گردید که بین نمره خودکارآمدی با خودمراقبتی همبستگی مثبت وجود دارد. بنابراین خودکارآمدی پیش شرط مهم و اساسی برای انجام موفقیت آمیز رفتارهای خودمراقبتی است؛ لذا استفاده از روشهای ارتقای خودکارامدی درنوجوانان دیابتی می تواند در ارتقا خودمراقبتی آنان موثر واقع گردد.