میزان فرسودگی شغلی پرستاران و عوامل مرتبط با آن در مراکز آموزشی درمانی رشت

مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از مشکلات حرفه پرستاری است که در صورت عدم برخورد صحیح با استرس شغلی، پدید می آید و به صورت احساس واماندگی عاطفی، مسخ شخصیت و عدم موفقیت فردی شغلی بروز می کند. هدف: این مطالعه با هدف تعیین میزان فرسودگی در مراکز آموزشی درمانی شهر رشت در سال 1389 انجام گرفته است. روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی257 پرستار از 8 مرکز آموزشی درمانی رشت به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده در مطالعه شرکت داده شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی مسلاچ می باشد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های تی، کای دو، تست دقیق فیشر و مدل لجستیک رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: از ابعاد فرسودگی شغلی، واماندگی عاطفی در4/51% از واحدهای مورد پژوهش کم و در6/48% از آنها متوسط به بالا بوده است؛ مسخ شخصیت در2/94% از واحدهای مورد پژوهش کم و در8/5% از آنها متوسط به بالا بوده است؛ عدم موفقیت فردی شغلی در 9/33% از واحدهای مورد پژوهش کم و در1/66% از آنها متوسط به بالا گزارش شده است. از نظر آماری یک همبستگی مستقیم بین بخش دیالیز و مسخ شخصیت و همبستگی معکوس بین سن و مسخ شخصیت وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد با توجه به این که فرسودگی در بعد عدم موفقیت فردی شغلی بیشتر از ابعاد دیگر فرسودگی شغلی وجود داشته است و با در نظر داشتن عوامل موثر بر فرسودگی شغلی پرستاران، مدیران پرستاری می توانند از فرسودگی شغلی پرستاران پیشگیری نمایند؛ تا کیفیت مراقبت پرستاری از بیماران افزایش یافته و رضایت شغلی پرستاران نیز افزایش یابد.