تحلیل ابعاد اصل حسن‌نیت در حقوق بین‌الملل در پرتو رویه قضایی

حسن‌نیت به‌عنوان یکی از اصول بنیادین و کلی حقوق بین‌الملل، بیانگر لزوم وجود انصاف، صداقت و معقول‌بودن در روابط بین‌المللی است؛ اصلی که پاسداشت منافع و انتظارات مشروع و معقول طرفین این روابط است و به‌طور ویژه به‌عنوان ضرورت در حل‌و‌فصل اختلافات بین‌المللی مطرح است. برخی از قواعد حقوق بین‌الملل، ازجمله لزوم وفای به عهد، استاپل، سکوت و سوء‌استفاده از حقوق و انجام مذاکرات، بر پایه حسن‌نیت بنا شده ‌است. این مقاله با بررسی چگونگی ارتباط میان حسن‌نیت و قواعد مذکور، در پایان نتیجه می‌گیرد که اگرچه حسن‌نیت به‌تنهایی منبع تعهدات محسوب نمی‌شود، می‌توان برای آن، نقش تحدیدِ حدود کننده قائل بود؛ بدین معنا که رعایت این اصل از سوی دولت‌ها، اجرای حقوق و تعهدات آن‌ها در عرصه بین‌المللی را تنظیم می‌‌­کند.

A Scrutiny of Aspects of the Good Faith Principle in the International Law in the Light of Jurisprudence

Good faith is one of the general and fundamental principles of International Law which indicates the need for voice of fairness, honesty and reasonableness in international relations. This principle protects legitimate and reasonable interests and expectations of parties to international relations and is particularly raised as a requirement for the settlement of international disputes. Some of the rules of International Law, including pacta sunt servanda, estoppel, acquiescence, abuse of rights and negotiations are basically established on good faith. This article examines the relationship between good faith and the mentioned rules and ultimately argues that although good faith is not merely considered as a source of obligations, it acts as a limitation, i. e. the fulfillment of this principle by States regulates the performance of their rights and obligations in the international community.