متروک ماندن معاهدات بین‌المللی، ورای عهدنامه 1969 وین

عنوان متروک ماندن که در برخی نظام های ملی درمورد متروک شدن قوانین نیز اعمال می شود، در حقوق بین‌الملل به حالتی اطلاق می شود که معاهده ای در برهه ای از زمان بلااستفاده مانده و مقارن با آن، عرفی در آن خصوص، ظهور می کند که چون نمی توان به عرف و معاهده به‌طور هم زمان عمل کرد، اجرای معاهده متوقف می شود. اکنون سوال این است که در چنین وضعیتی آیا می‌توان گفت که معاهده مزبور، خاتمه یافته است. با توقف اجرای معاهده می توان از اختتام آن سخن گفت. هرچند کنوانسیون حقوق معاهدات، متروک‌ماندن معاهده را راهی برای اختتام ندانسته است، هم دکترین و هم رویه قضایی و هم رویه عملی دولت ها آن را بر علل اختتام معاهدات افزوده اند.ازآنجایی‌که عرف به‌عنوان یکی از منابع حقوق بین الملل در ردیفی یکسان با معاهده قرار می گیرد، به نظر می آید که درصورتی‌که به‌درستی و با اجتماع شرایط لازم شکل گیرد، بتواند با معاهده به مبارزه برخاسته و آن را از دایره اجرا خارج کند. این واقعه را می توان با عامل رضایت ضمنی تابعانِ دخیل در شکل‌گیری آن، توجیه کرد.