تحلیلی بر ایرادات ایالات متحده امریکا نسبت به قابلیت استماع دعوا در رای پرونده برخی اموال ایران نزد دیوان بین‌المللی دادگستری

ایالات متحده امریکا در مرحله مقدماتی پرونده برخی اموال ایران، شمار متعددی از ایرادات شکلی و بعضاً ماهوی را بر دادخواست جمهوری اسلامی ایران وارد کرد تا مانع صدور رای ماهوی دیوان بین‌المللی دادگستری در این پرونده شود. اگرچه عمده ایرادات ایالات متحده‌ امریکا ناظر بر فقدان صلاحیت دیوان می‌شد، با طرح دو اتهام اساسی چون «سوءاستفاده ایران از روند دادرسی» و «نبود پاکدستی ایران»، قابلیت استماع دعوای جمهوری اسلامی ایران را زیر سوال می‌برد و ایران را در موضع اتهام‌ قرار می‌داد. در این میان، دیوان بین‌المللی دادگستری پیش از بررسی هر ادعای دیگر، به ایرادات مطروحه اخیر امریکا پرداخت و رویه خود در موضوعات اخیر را محرز داشت. این مقاله ضمن تبیین و رد ادعا و استدلال‌های ایالات متحده امریکا در مقام قابلیت استماع دعوا، فرضیه خود مبنی بر پایبندی دیوان بین‌المللی دادگستری نسبت به سیاست قضایی غالب خود در موضوعات «سوءاستفاده از حق» و «نبود پاکدستی» را اثبات و رویه کنونی دیوان را ازجمله مصادیق مسجل عرف بین‌الملل نزد تابعان حقوق بین‌الملل قلمداد می‌کند.

an analysis of the objections raised by the united states regarding the admissibility of iran’s claim in the case of certain iranian assets before the international court of justice

in the case concerning certain iranian assets, the united states lodged several procedural and occasional substantive objections in the preliminary stage with the aim of impeding the international court of justice (icj) from issuing a substantive ruling. these objections primarily centered around the court’s alleged lack of jurisdiction over the case. additionally, the united states questioned the admissibility of iran’s claim based on two fundamental charges: &iran’s abuse of court& and &absence of clean hands.& these objections sought to undermine iran’s claim and its admissibility. before delving into other claims, the icj addressed the objections raised by the united states, maintaining its established approach in recent similar cases. this article employs a descriptive-analytical methodology and draws upon library sources to not only clarify and refute the arguments and reasoning put forth by the united states regarding the admissibility of iran’s claim, but also to confirm the hypothesis that the court adheres to its mainstream judicial policy on matters of &abuse of right& and &absence of clean hands.& moreover, the article characterizes the court’s current approach as consistent with recognized customary practices among international legal practitioners.