تحریم خبرنگاران رسانه ملی از منظر حقوق بین‌الملل

در دورانی که تلاش کمپین‌های حقوق بشری به افزایش حمایت از خبرنگاران و ارائه تضمین‌های قوی‌تر به ایشان معطوف است، در اقدامی بی‌سابقه، برخی خبرنگاران ایرانی ازجمله علی رضوانی مشمول تحریم‌ دولت‌های غربی شده‌اند. پیش از این، اشخاص مرتبط به فعالیت‌های نظامی، هسته‌ای و مقامات عالی‌رتبه با عناوینی نظیر «تحریم هوشمند»، هدف قرار گرفتند، اما تصمیم اخیر وزارت خزانه‌داری امریکا، اتحادیه اروپا و دولت کانادا مبنی بر تحریم خبرنگاران ایرانی، بحث جدیدی را در حقوق بشر بین‌الملل باز کرده است. در این پژوهش، مبانی حمایت‌های بین‌المللی از خبرنگاران، اعم از مستقل یا وابسته به دولت، و مولفهه های این حمایت در چارچوب حقوق بشر ارزیابی و سپس مبانی حقوقی اعمال تحریم علیه علی رضوانی و مشروعیت آن با توجه به عملکرد او مطالعه می‌شود. بنا بر داده‌های پژوهش حاضر، اقدامات این خبرنگار در قالب «نقض فاحش و نظام مند» حقوق بشر قابل دسته‌بندی نیست و از طرفی اقتضائات منع اقدامات متقابل و تلافی‌جویی در حقوق بشر و آموزه‌های نظریه منع برچسب‌زنی و بدنام‌سازی، مشروعیت تحریم‌های اعمال‌شده را مخدوش می‌کند. نتیجه پژوهش نشان می‌دهد که این تحریم‌ها نه ‌تنها با حقوق اولیه‌ بشری افراد در تضاد است بلکه با وظیفه‌ ذاتی خبرنگاری که در قلمرو آزادی گردش اطلاعات قرار دارد نیز ناهماهنگ است. به نظر، اعمال این تحریم‌ها بیش از آنکه برحسب مبانی حقوقی توجیه‌پذیر باشد، بنا بر کینه‌ورزی شخصی نسبت به عملکرد اشخاص خاص و تلاش برای متوقف‌کردن ایشان قابل توجیه است؛ چه اینکه چینش پایه‌های حقوقی برای این اقدامات، به مثابه زلزله‌ای بر اندام حقوق بشر و آزادی گردش اطلاعات خواهد بود.

sanctioning iranian national media journalists in international law (original research)

while the efforts of human rights campaigns are aimed at increasing the protection of journalists and providing them with more effective guarantees, in an unprecedented action, several iranian journalists, including ali rezvani, have been sanctioned by western countries. before this, individuals taking part in military and nuclear activities and senior officials have been subjected to smart sanctions, but the recent decision of the u.s. treasury department, the eu, and canada to sanction iranian journalists has created a new debate in international human rights. in this research, the bases of international protection for journalists, whether independent or affiliated with governments are evaluated in the framework of human rights; then the legal bases of sanctioning ali rezvani and its legitimacy are studied based on his actions. according to the findings of the present article, this journalist’s actions cannot be categorized as a &gross and systematic violation& of human rights. on the other hand, the prohibition of countermeasures against human rights and the teachings of the theory of labelling challenge the legitimacy of the imposed sanctions. the result of the research shows that these sanctions are not only in conflict with the fundamental human rights of individuals but also inconsistent with the inherent professional task of a journalist that is in the realm of freedom of information. it seems that these sanctions are based on personal grudges toward the activities of certain persons rather than on legal grounds.