مفهوم سوء‌استفاده از هوانوردی کشوری، موضوع ماده 4 کنوانسیون شیکاگو (1944)

ماده 4 معاهده هوانوردی بین‌المللی کشوری، موسوم به کنوانسیون شیکاگو (1944) با عبارات زیر، دولت‌های متعاهد آن را مکلف کرده است که از به کارگیری هوانوردی کشوری در جهتی مغایر با اهداف آن معاهده اجتناب کنند: «دولت‌های متعاهد موافقت می کنند که هوانوردی کشوری را مغایر با اهداف این معاهده مورد استفاده قرار ندهند». در مقدمه معاهده نیز گفته شده است: «سوءاستفاده از پیشرفت‌های آتی هوانوردی بین‌المللی کشوری می‌تواند به تهدیدی برای امنیت عمومی تبدیل شود». این مقاله سعی دارد مفهوم سوءاستفاده از هوانوردی کشوری را در پرتو مفاد معاهده مذکور با نقد برداشت‌هایی که تا کنون در مورد آن صورت گرفته است تبیین و سپس بیان کند که اِعمال تحریم‌های حوزه هوایی که در برخی شرایط، مغایر با اصول و اهداف کنوانسیون شیکاگو است، مصداق سوءاستفاده از هوانوردی کشوری است.

the concept of misuse of civil aviation in the light of article 4 of the chicago convention

according to article 4 of the convention on international civil aviation (chicago convention), each contracting state agrees not to use civil aviation for any purpose inconsistent with the aims of this convention. the preamble also reads that the &abuse& of future development of international civil aviation can become a threat to the general security. this article tries to explain the concept of misuse of civil aviation in the light of the provisions of the present convention in a deductive method and by presenting a new approach tries to criticize perceptions about its concept so far expressed. finally it concludes that the application of aviation sanctions that are in some circumstances contrary to the principles and purposes of the chicago convention is an example of abuse of civil aviation.