تحدید مرزهای مشارکت، نظر اکثریت در قرآن و سنت

اعتبار و حدود و ثغور تاثیر آراء مردم در تصمیماتی که برای اداره کشور توسط نظام ولایت فقیه گرفته می‌شود، همواره با فراز و نشیب اتکای افراطی و نادیده انگاری تفریطی موجبات سردرگمی ملت مسلمان را در پی داشته است. دم زدن از حقوق مردم برای ایجاد نسبت خویشاوندی حکومت اسلامی با دموکراسی‌های لیبرال غربی از سویی و به حاشیه بردن نظرات مردم به بهانه دفاع از حاکمیت ولایت ائمه معصومین(ع) و فقهای عظام از سوی دیگر، نگارنده را بر آن داشت، تا با مراجعه به ادله قرآنی و سنت نبوی و علوی که عموماً این موضوع را در نهاد شورا مطرح نموده‌اند، به واکاوی وجود یا عدم وجود چنین حقی و در صورت وجود به تعیین مرزهای استیفای این حق و تکالیف والی در به رسمیت شناختن آن بپردازد. مبنای حق در تفکر اسلامی به اراده خدای متعال بر می‌گردد و با آبشخور رای اکثریت سیراب نمی‌شود، فلذا هرکجا که به آراء عمومی مراجعه می‌شود، می‌بایستی قبلاً از سوی شارع نسبت به اصل و حدودش ماذون بود.