جایگاه حسن نیت در فقه امامیه

حسن نیت به‌معنای انجام وظایف به‌صورت صادقانه، منصفانه، معقول که دو طرف قرارداد یا اشخاص ثالث مرتبط با قرارداد از یکدیگر انتظار دارند، همراه با اهتمام به رعایت حقوق و منافع دیگران و دوری از هرگونه سو نیت و فریب‌کاری است و مفاهیم فرافقهی، صداقت، عدالت، انصاف، قواعد فقهی چون اصل لزوم در عقود، لاضرر، احسان و اصل صحت، از مبانی اصل حسن نیت در منابع اسلامی است. بنابراین، شارع مقدس حسن نیت را در حمل افعال و رفتار مسلمین بر صحت امر مسلم می‌داند و در «اوفوا بالعقود» بر آن تاکید می‌ورزد و در بسیاری از موارد به‌صورت سلبی مانند نهی از غش، غرر و تدلیس و به‌طور کلی نهی از فریب و خدعه به بیان مصادیق حسن نیت اهتمام دارد؛ ازاین‌‌رو، با عنایت به اینکه فقه امامیه منبع اصلی حقوق ایران است، قانون‌گذار می‌تواند با الهام از آموزه‌های فقهی و اخلاقی نسبت به‌وضع ماده قانونی در زمینه شناسایی اصل حسن نیت به‌روشنی اقدام نماید. در این نوشتار به‌اختصار به برخی از رهیافت‌های اصل حسن نیت در عقد بیع و عقد وکالت اشاره شده است.