تجزیه‌ناپذیری موضوع تعهدات قراردادی و غیرقراردادی در حقوق اسلام، ایران و فرانسه

یکی از مباحث تعهدات، «مدالیته» است که در فرانسه به «شرط» تعبیر شده و برای اجتناب از خلط آن با «شروط ضمن عقد» بهتر است به عوارض عارض بر تعهد تعبیر نماییم که مانند قید و شرطی بر تعهد ساده و بسیط، عارض شده و تعهد را تغییر می‌دهد. مدالیته ویژگی‌ای است که یکی از ارکان تعهد یعنی موضوع یا اطراف تعهد را تحت تاثیر قرار داده و اثر عادی و معمولی آن را متغیر می‌کند. مثلاً تعهد حال را موجل یا تعهد قابل تجزیه را تعهد غیرقابل تجزیه یا تضامنی می‌کند. یکی از این مدالیته‌ها، تجزیه‌ناپذیری تعهدات است. در مواردی که تعهد، متعددالاطراف بوده و متعهدین یا متعهدلهم آن متعدد باشند، اصولاً تعهد به اعتبار اطراف آن تجزیه می‌گردد. اما گاهی متعهدلهم یا متعهدین تعهد، متعدد بوده و تعهد با یک منبع ایجاد شده و موضوع آن غیرقابل تجزیه بوده که چنین تعهدی تابع رژیم حقوقی خاصی است که در فرانسه و برخی از کشورهای مسلمان پذیرفته شده ولی در قانون مدنی ایران به آن اشاره نشده است. در حالی که پذیرش احکام چنین تعهدی در حقوق ایران در نظریه‌پردازی و عمل برای طرفین و دادگاه‌ها تعیین تکلیف می‌نماید که در این مقاله با تطبیق با حقوق فرانسه مورد مطالعه قرار می‌گیرد.

The indivisibility of the subject of contractual and non-contractual obligations in the laws of Iran and France

One of the issues of the law of obligations in France is &modality& that it has been translated in the dictionary in condition and it’s better to interpret the complications of the obligation that regardless of the source of obligation usually applies to all contractual and noncontractual obligations. One of these modalities is the indivisibility of the subject of obligations. Occasionally there are many parties for the obligation and the obligor and the obligee are numerous that obligation is divised. This is a principle in the law of obligations. But sometimes the subject of the obligation is indivisible. The obligation is indivisible when the obligor and the obligee are numerous and it has been created with one source and the subject of this obligation is indivisible that such obligation is subject to a certain legal regime that has been accepted by French and some other Muslim countries however, despite the theoretical and practical needs in Iran’s civil law, it is not mentioned which is studied in this paper comparatively with French law.