دین، سرمایه اجتماعی و توسعه اجتماعی فرهنگی

درعصر حاضر که تمامی کشورها برای رسیدن به ثبات و ارتقای خود می کوشند تردیدی نیست که توسعه به عنوان یکی از بنیانهای باثبات در برنامه ریزی همه کشورها قرار می گیرد ومانند فراگردی جامع با ابعاد اقتصادی،‌اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، مستلزم تغییرات اساسی در ساخت اجتماعی طرز تلقی عامه مردم نهادهای ملی تسریع رشد اقتصادی کاهش نابرابری و ریشه کن کردن فقر مطلق بوده و به عنوان راهبرد و مدلی متعالی مطرح می شود اما اینکه چگونه این فراگرد در یک جامعه به منصه ظهور می رسد اولین مساله ای است که نیازمند پژوهش و طرح مطالعاتی خاص است و به عنوان دغدغه ای اساسی نگارندگان این نوشتار را بر آن داشته تا به آن پاسخ علمی دهند. به نظر می رسد برای پاسخگویی به سوال فوق بایستی به تبیین پیش شرط های اساسی توسعه پرداخت که در این راستا سرمایه اجتماعی دارای اهمیت ویژه ای است . سرمایه اجتماعی عبارت است از مفاهیمی چون اعتماد هنجار ها و شبکه هایی که موجب ایجاد ارتباط و مشارکت بهینه یک اجتماع می گردد و در نهایت منابع متقابل آنان را تامین خواهد کرد. این شاخصه ای است که به دلیل پیامدهای خردو کلان خود چنان با ابعاد توسعه آمیخته گشته که به عنوان عاملی اجتناب ناپذیر از ملزومات توسعه محسوب می گردد اما آنچه که به عنوان مساله دوم مطرح است این است که چگونه سرمایه اجتماعی با فرایند توسعه مرتبط می گردد و به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار آن معرفی می شود؟ بدیهی است که تکوین سرمایه اجتماعی مستلزم وجود عواملی چند است که یکی از آن عوامل دین وفرهنگ دینی است . به نظر می رسد که دین به عنوان ارزشی متعالی با کارکردهایی چون انضباط بخشی ، حیات بخشی، انسجام بخشی و ...سازوکارهایی را موجب می شود که در قالب آنها سرمایه اجتماعی شکل می گیرد و پایه های تحکیم توسعه فراهمی می شود. بنابراین رابطه دین و سرمایه اجتماعی نیز سومین مساله ای است که به دلیل وجود چشم انداز دینی توسعه در جامعه کنونی ایران رابطه دین و سرمایه اجتماعی نیز از منظر تاثیری که دین بر فرآیند توسعه دارد حایز اهمیت است و برای روشن شدن ان شایان بررسی و تحلیل است. هدف تحقیق حاضر بر اساس بررسی شیوه مطالعات اسنادی و پیمایشی ارایه رهیافتی است که در قالب آن از یک سو دین به عنوان نظامی کثیرالاجزا از طریق ابعاد متعدد خود ( اعتقادی، عاطفی، مناسکی، شناختی و پیامدی) فعلیت سرمایه اجتماعی را محقق می کند و از سوی دیگر سرمایه اجتماعی نیز چونان پدیده ای نیرومند از طریق سطوح ماهوی( ایجاد شبکه های اعتماد و پیوند سست و نیرومند کنشگران) و سطوح صوری و پیامدی ( انجمن های داوطلبانه و هنجارهای دستوری) زمینه ایجاد توسعه اجتماعی و فرهنگی پایدار را فراهم می آورد.