بررسی تاثیر فعالیت حرکتی و سازمان دهی در حافظه کودکان بهنجار و عقب مانده ذهنی

پژوهش حاضر به بررسی تاثیر فعالیت حرکتی و سازمان دهی در حافظه کودکان بهنجار و عقب مانده پرداخته است . گروه نمونه از مناطق مختلف شهر تهران ( شمال ، جنوب ، شرق ، غرب و مرکز ) انتخاب شدند . تعداد کل نمونه برابر 320 نفر که شامل 120 نفر کودک بهنجار از 6؛4 تا 6؛ 5 سالگی ، 120 نفر کودک بهنجار از 6؛ 8 تا 6؛ 9 سالگی و 80 نفر کودک عقب مانده ذهنی که از نظر طراز شناختی با کودکان بهنجار 6؛ 8 تا 6؛ 9 سالگی برابر بوده اند و سن آنها از 9 تا 16 سالگی بوده است . موقعیت های آزمایشی عبارتند از : فعالیت حرکتی با سه سطح ترسیم کردن ، نگاه کردن ، جفت کردن و سازمان دهی در دو سطح متحد و نامتحد . جهت مقایسه ی داده های به دست آمده از تحلیل واریانس عاملی ( anova) استفاده شد . نتایج موید فرض های زیرند: 1) نگهداری حفظی بر اساس تحول ، افزایش می یابد . 2) نگهداری حفظی کودکان عقب مانده به طور معنی دار نسبت به کودکان بهنجار ( از نظر طراز شناختی برابر ) پائین تر است ولی در مقایسه با کودکان طراز شناختی پائین تر واجد تفاوت معنی دار نیست . 3) نگهداری حفظی در هر سه گروه کودکان ، در موقعیت سازمان دهی متحد نسبت به موقعیت سازمان دهی نامتحد افزایش بیشتری نشان میدهد . 4) نگهداری حفظی کودکان در موقعیت ترسیم کردن بهتر از سایر موقعیتها است ، ولی این تفاوت از نظر آماری در سطح 90/0 معنی دار است . 5) تفاوت معنی دار بین نگهداری حفظی دختران و پسران وجود ندارد .