شواهد سنگ نگاری و ژئوشیمیایی رستیت (کانی های باقی‌مانده از خاستگاه) در توده‌های گرانیتوئیدی گل زرد و دره باغ (الیگودرز، استان لرستان)

توده های گرانیتوئیدی الیگودرز (گل زرد و دره باغ) با سن ژوراسیک میانی، بین سنگ‌های دگرگونی ناحیه‌ای درجه پایین (اسلیت و فیلیت) جای گرفته و هاله‌ای از سنگ‌های دگرگون مجاورتی با درجه ی پایین تا متوسط (رخساره آلبیت – اپیدوت هورنفلس) را در پیرامون خود ایجاد کرده است. بر اساس بررسی های دقیق صحرایی، سنگ نگاری و ژئوشیمی، این گرانیت ها از نوع s بوده و ترکیب آن ها از گرانودیوریت تا گرانیت و لوکوگرانیت تغییر می‌کند. هسته‌های کلسیک بلورهای پلاژیوکلاز (an84-91) با منطقه‌بندی پیچیده، زینوکریست های آندالوزیت، گارنت خرد شده با ترکیب نسبتاً یکنواخت alm70py22gro4sps4 در مرکز، مجموعه ی کانیایی بیوتیت های کوچک ± سیلیمانیت و کانی های فرعی زیرکن، مونازیت و آپاتیت در بخش های گرانودیوریتی شواهدی از کانی های باقی‌مانده از ذوب سنگ خاستگاه بوده و در واقع جزء کانی های رستیتی به حساب می‌آیند. این ادعا در این پژوهش، براساس بررسی های دقیق سنگ نگاری و شواهد ژئوشیمیایی به خوبی اثبات شده و به نظر می‌رسد بیشتر تغییرات ترکیبی در گرانودیوریت ها به دلیل جدایش کانی های رستیتی از ماگما و در لوکوگرانیت ها به دلیل تبلور تفریقی در مراحل بعدی است. وجود دایک های مافیک در داخل توده های نفوذی یاد شده، نشانه ای از قرار گرفتن ماگماهای مافیک ناشی از زون فرورانش و عاملی برای تامین گرمای لازم برای ذوب سنگ های پوسته‌ای بوده است.