سنگ شناسی و ژیوشیمی گدازه های بالشی و سنگ های مافیک در بخش میانی پهنه ی گسلی نصرت آباد-کهورک، شرق ایران

سنگ های مافیک واقع در پهنه ی گسلی نصرت آباد- کهورک، در یکصد کیلومتری غرب زاهدان، شرق ایران، به ردیفی از سنگ های پریدوتیت، گابرو، دیاباز، بازالت بالشی و رادیولاریت وابسته اند که نشان دهنده ی ماهیت افیولیتی آنهاست. بنابراین، سنگ های مافیک یاد شده نشان دهنده ی بخشی از پوسته ی اقیانوسی فسیل شده بوده و از نظر ترکیب شیمیایی قابل مقایسه با بازالت های رشته های میان اقیانوسی (morb) هستند. این سنگ ها از پلاژیوکلاز، پیروکسن، کلریت، کلسیت و مگنتیت تشکیل شده و فاقد الیوین هستند. میانگین عدد منیزیمی برابرست با 52 با مقادیر متوسط 6.24wt% mgo =، ni = 109ppm و cr = 371ppm که نشان دهند این است که ماگمای تشکیل دهنده این سنگ ها اولیه نبوده و جدایش بلورین را از سر گذرانده است. مقادیر نسبتاً بالای na2o این سنگ ها نشان دهنده ی واکنش ماگمای سازنده ی آن ها با آب دریا و اسپلیتی شدن خفیف سنگ هاست. نسبت های پایین lile/hfse نشان دهنده شباهت ژیوشیمیایی ماگماهای سازنده این سنگ ها به بازالت های رشته های میان اقیانوسی (morb) و شیب ملایم در نمودارهای عنکبوتی و عناصر نادر خاکی و نیز پایین بودن نسبت های lree/hree حاکی از نزدیکی آن ها به ماگماهای مورب عادی (n-morb) است. بنابراین، چنین انگاشته می شود که پهنه ی گسلی نصرت آباد- کهورک در آغاز پیدایش به صورت یک شکافت میان اقیانوسی عمل کرده است.