حذف زیستی اورانیوم از محلول‌های آبی توسط جاذب زیستی تیمار شده به عنوان یک استراتژی کارآمد در زیست پالایی اورانیوم

هدف از این مطالعه ارزیابی توانایی آزولا فیلیکولیدس تیمار شده در جذب اورانیوم به عنوان جاذب زیستی جدید است. در این پژوهش آزمایشات جذب اورانیوم توسط زیست توده تیمار نشده و تیمارشده با فروسیانید و h2o2/mgcl2  انجام شد. بررسی‌ها مشخص کرد که حداکثر ظرفیت جذب اورانیوم توسط زیست توده ‌های مختلف تیمار شده در ph 5 است. ایزوترم فروندلیش برای ارزیابی داده‌های تجربی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که جاذب تیمار شده با h2o2/mgcl2 کارآمدتر از دیگر جاذب‌ها است و جذب اورانیوم توسط آن  نسبتاً سریع و در 60 دقیقه به حداکثر می‌رسد. حداکثر جذب اورانیوم با استفاده از ذرات بزرگتر جاذب (سایز 24 میلی‌متر) بدست آمد. حداکثر ظرفیت جذب یون های اورانیوم توسط جاذب تیمار شده با h2o2/mgcl2 در شرایط بهینه حدود 42.2 میلی گرم بر گرم زیست توده خشک است. نتایج نشان داد که پیش‌تیمار می‌تواند روش مناسبی در جهت افزایش ظرفیت جذب جاذب‌های زیستی باشد.

Bio-removal of uranium by the treated biosorbent from aqueous solutions as an efficient strategy in uranium bioremediation

The aim of this study was to evaluate the ability of treated Azolla filiculoides to uranium biosorption as a new biosorbent. In this study, uranium biosorption experiments were performed by untreated biomass and [Fe(CN)6]4treated biomass and H2O2/MgCl2treated biomass. Studies showed that the maximum uranium uptake capacity by various treated sorbents is pH 5. Freundlich isotherm was examined to evaluate the experimental data. The results showed that the treated sorbent with H2O2/MgCl2 is more efficient than other sorbents and its uranium adsorption is relatively rapid, reaching to the maximum in 60 minutes. Maximum uranium adsorption was obtained using the large adsorbent particles (24 mm). The maximum adsorption capacity of uranium ions by H2O2/MgCl2treated sorbent under optimal conditions is about 42.2 mg /g dry biomass. The results showed that pretreatment can be a good way to increase the adsorption capacity of biosorbents.