مقایسه اثرات نانوذرات دی‌اکسید تیتانیوم و سلیکون بر نهال‌های گلابی وحشی(pyrus boisseriana) در مواجهه با تنش خشکی

امروزه استفاده از نانوذرات به عنوان راهکاری مناسب به جهت افزایش مقاومت گیاهان به تنش های محیطی مورد توجه قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، نهال های گلابی وحشی در شرایط گلخانه توسط نانوذرات دی اکسید تیتانیوم و سیلیکون با غلظت های مختلف آبیاری شدند و سپس با قطع آبیاری به مدت 14 روز تحت تنش خشکی قرار گرفتند. در انتهای آزمایش شاخص هایی از قبیل محتوای نسبی رطوبت، وضعیت پتانسیل آبی نهال، زی توده ریشه، نرخ نشت الکترولیت، میزان پرولین و فعالیت آنزیم کاتالاز و میزان اتصال نانوذرات به سطح اپیدرم ریشه توسط میکروسکوپ الکترونی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که علی رغم میزان جذب متفاوت هر دو نانوذره توسط این گیاه چوبی، اثرات بهبود دهنده در تمامی شاخص ها برای هر دو نانوذره با اندکی اختلاف با یکدیگر مشاهده شد. نانوذرات دی اکسید سیلیکون در بهبود زی‌توده ریشه و محتوای نسبی رطوبت برگ در شرایط تنش خشکی موفق تر عمل کرد. در مقابل نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در حفظ پتانسیل آبی نهال ها و افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز دارای عملکرد بهتری بود. درنهایت اثرات مثبت هر دو نوع تغذیه در تعدیل تنش خشکی مورد تایید واقع شد ولی بی شک برای درک سازوکار آن‌ها مطالعات عمیق تر با تکیه بر مطالعات مولکولی نیاز است.

The Effects of TiO2 and SiO2 Nanoparticles on Wild Pear Seedlings under Drought Condition

Using of Nanomaterials is one of the suitable ways for increasing of abiotic resistance in plants. In the current research, wild pear seedlings were irrigated with different concentrations of TiO2 and SiO2 NPs such as 0, 10, 100, 500 and 100 mgL1. After this pretreatments, irrigation was stopped for 14 days to induce drought stress on the seedlings. At the end of the experiment, relative water content, xylem water potential, root biomass, electrolyte leakage rate, proline content and catalase enzyme activity were measured. The results showed that although both types of nanoparticles were differentially absorbed by roots of wild pear seedlings, the amelioration of water deficit in terms of all studied variables were observed for both of NPs with a slight differences between them. SiO2 NPs was more successful in improving root biomass and relative water content. On the other hand, TiO2 NPs was more successful in improving xylem water potential and catalase activity. Finally, amelioration effects of both NPs were clearly proved by the current research but further experiments are advised to find out involved mechanisms.