خرافه گرایی و تاثیر آن در تحجر و التقاط

نویسنده با اذعان به این نکته که خرافات نشات گرفته از جهل و بسته بودن مدار فکر انسانی است و طبیعتاً با نوعی جمود و تحجر عجین گردیده است، به رازکاوی پدیده ی خرافه می پردازد. وی به این نتیجه رسیده است که خرافه پیامدهای بسیار نامطلوبی در جهت تضعیف و حتی نابودی عقاید راستین دینی به جا می گذارد که از اهم آنها التقاط معارف و اعتقادات ناب دینی با یاوه ها و باورداشت های بی اساس است.سپس به راز کراهت و گاهی حرمت خرافه گرایی از نظر دین مبین اسلام با رویکرد به مبانی محکم عقلی و نقلی می پردازد، لیکن به نظر وی این سوال همواره وجود دارد که چرا با این حال عوام نسبت به آن رویگردان نمی باشند و دلیل آن را جهل مضاعف شان نسبت به خرافی بودن باورهای خود می داند. وی پس از بحثی پیرامون جمود فکری به عنوان بستر مناسب خرافات در پیروی از رسوم، افکار و عقاید غیرمنطقی، و کاوشی در ارتباط با خیزش گاه التقاط در خرافه، عامل اصلی روی کرد به آن را عارضه ی ناپسند خردگریزی دانسته و بر این اساس رویگردان بودن آنان را از عقلانیت و آگاهی بر مبنای منطق و دلیل خردپسند طبیعی می شمارد. اما به همین دلیل که آنان در عمق جهل و ناآگاهی قرار دارند و در پذیرش هر نوع اعتقادی معذورند، وظیفه ی رهبران راستین دینی و علما و حتی آگاهان مردم را کمک به آنان در جهت روشن نمودن ذهن تاریک و خرافه گرای آنها می داند و سخن را پس از چند راهبرد کوتاه در زمینه ی یادشده با نتیجه گیری از بحث به پایان می برد.