ادعای پاسخ گو نبودن حاکمان دینی در بوته نقد

در طول تاریخ، حاکمیت انبیا، اولیاء و رهبران دینی بر جامعه، با انواع مخالفت قدرت طلبان روبرو بوده است. اما در دوره معاصر بویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی برخی از دگراندیشان، حکومت جمهوری را در مقابل حکومت الهی قرار داده و بر این باورند این دو، دو نظام سیاسی و دو نوع حکومت هستند که ماهیتی متفاوت دارند. اینان با نفی حاکمیت دینی، حکومت جمهوری را پذیرفته‌اند؛ چون معتقدند در حکومت جمهوری، زمامدار خود را مسئول در مقابل مردم می‌داند و پاسخگویی حاکمان به مطالبات مردم، امری مسلم و روشن است لیکن در حکومت دینی و ولایی، از آن رو که حاکم ولایت بر مردم دارد و قدرت خود را متصف به دین و منشا حکومت خود را الهی می‌داند در برابر آن‌ها مسوولیتی ندارد و پاسخگو نیست، و تحت نظارت آن‌ها هم نیست و مردم نمی‌توانند قدرت او را مهار یا او را عزل کنند. این نوشتار با در نظرگرفتن برخی تجربه‌ها و بررسی منابع کتابخانه‌ای و با روش توصیفی – تحلیلی در پی آن است که بررسی کند آیا واقعا ذات حکومت دینی این گونه است که حاکمان خود را پاسخگوی مردم نمی‌داند و به همین خاطر باید عطای حاکمیت دینی را به لقای آن بخشید! با اینکه حکومت وقتی دینی است که خودرا موظف به دستورات دینی بداند .آنچه حق است دیدگاه دوم است و مهم ترین مستند آن علاوه برسیره عقلاء ،روایات و بیانات بزرگان دین است .

Assessing the Allegations of Irresponsibility of Religious Rulers

Throughout history the governance of prophets, saints and religious leaders of society has faced all kinds of a opposition from power seekers. but in the contemporary period especially after the victory of the Islamic revolution some dissidents have put the Republican government against the Divine government and believe that these two are two political systems and two types of government that have a different nature. By rejecting religious sovereignty they’ve accepted the Republican government because in the Republican government the ruler considers himself responsible to the people in the accountability of the ruler for the sake of the people is obvious, but in the religiousgovernment, since he has wilayah over the people and believes that his government is Divine, he doesn’t feel any responsibility toward the people and is not accountable to them. In other word, he’s not on there their control and the people cannot control his power. This article considering some experiences and reviewing library resources and descriptive analytical method seeks to examine weather the nature of religious government is such that its rulers do not what is consider themselves accountable to the people and therefore religious government must be abandoned or when the government is a religious one it considers itself obliged to carry out the religious orders and most of the people have accepted it and consider themselves accountable to the people. Right is the second view and it’s most important evidence, in addition to the manners of the wise, is the narrations and statements of great religious men.