تاثیر طرح واره ناخودآگاه نژادی معماری مساجد در حس مکان معنوی شهرها

فضاهای دینی همواره واجد، تجارب معنوی، در قالب کیفیت حس مکان، بوده‌اند. از آنجا که گرایش به نوآوری در طراحی فضاهای معنوی به خصوص مساجد افزایش داشته است، از طرفی تحقیقات انجام شده نشان از روند کاهش حس مکان، این فضاها دارد، جهت ارائه نگاهی نو به نحوه طراحی این فضاها و تاثیر آن در حس مکان معنوی منظر شهری، این نوشتار به شیوۀ ارتباط بین طرح واره‌های کالبدی معنوی شکل گرفته در نژادها، در لایۀ ناخودآگاه، و ایجاد حس مکان در معماری مساجد می‌پردازد. روش تحقیق کیفی، از نوع تحلیلی است و شیوۀ گردآوری مطالب اسنادی و در جهت بررسی تاثیر طرح واره‌های نژادی ناخودآگاه در ایجاد حس مکان معنوی مساجد و به تبع در شهرهای اسلامی است. باتوجه به اینکه نوآوری در طراحی معماری از کالبد آغاز می‌شود و اینکه طرح واره‌های کالبدی ناخودآگاه می‌تواند در جهت‌دهی به نحوۀ شکل‌گیری حس مکان موثر باشد، توجه به کهن الگوها در طراحی در ایجاد حس مکان منظر شهری و تعامل سازنده با محیط‌های معنوی به خصوص مساجدی‌که بتواند تجربۀ معنوی را سبب شوند تاثیر به سزایی خواهد داشت.