بررسی و مقایسه اثر 8 هفته تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده‌های ایکس کبدی (Lxr) در رت‌های نر نژاد ویستار

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده های کبدی در رت های نر نژاد ویستار انجام شده است.مواد و روش ها: روش تحقیق تجربی بوده و به همین منظور تعداد 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20 ±200 گرم و سن هشت هفته، تهیه و به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی زیر بیشینه تقسیم شدند. پروتکل تمرینی خیلی شدید؛ 30 دقیقه دویدن تناوبی (هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 9085 درصد vo2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 6050 درصد vo2max) پنج روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. همچنین گروه تمرین تداومی زیر بیشینه نیز شدت فعالیتی معادل 50 تا 55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی موش ها بود.یافته ها: بیان ژن lxr آلفا، در تمرین تناوبی شدید افزایش معناداری به نسبت گروه کنترل داشت (004/0=p). همچنین اختلاف معناداری بین 3 گروه در میزان بیان ژن lxr بتا وجود ندارد (001/0=p). هرچند نتایج نشان از افزایش جزئی در گروه های تمرین تناوبی و تداومی بود اما این افزایش اندک منجر به ایجاد تفاوت معنادار نشده است.بحث و نتیجه گیری: تمرین تناوبی شدید به نسبت تمرینات تداومی زیر بیشینه از طریق افزایش بیان ژن گیرنده مهم کبدی و همچنین عامل اصلی خروج کلسترول از کبد و درنهایت گیرنده hdl می تواند نقش مهمی در کاهش بیماری های قلبیعروقی مانند آترواسکلروزیس داشته باشد.